Lekcja pokory

Pomykamy sobie powoli drogami Australii . Podziwiamy widoczki za oknem kierując się na górę Kościuszki.

Czasami mijamy całe stada papug

Czasami trafią się kangury lub strusie

Po przyjeździe do miejscowości u podnóża Kościuszki widząc pola śniegowe
na szczytach zacząłem wypytywać pracowników parku o warunki na szczycie .
Ale pewnie z braku  doświadczenia w kontakcie ze śniegiem i lodem pracownicy parku na wszystko białe mówią śnieg. Nikt nie wspominał o tym,
że na drodze na szczyt jest lodowisko . Śmiało więc wyruszyliśmy na nasz drugi szczyt z korony ziemi . Pełni pychy żartowaliśmy z tego ,,szczytu’’. W końcu tyle razy byliśmy powyżej 4000 m, więc ta pchełka to było nic. Początkowo nawet nieźle szło . Podpierając się kijkami szliśmy dość szybko .
Problemy zaczęły się na ostatniej przełęczy przed szczytem , kiedy przyzwoita ścieżka zmieniła się w lodowatą górę. Nawet kawałek spróbowaliśmy podejść,
ale wyglądało to coraz gorzej, więc pełni poczucia porażki zawróciliśmy tuż przed szczytem .

Widok  na szczyt

Po powrocie z naszego żałosnego spaceru pocieszaliśmy się australijską wersją polskich ogórków.

Ale ciepła Australia to tylko mrzonki, bo w nocy jest bardzo zimno i namiot wygląda jak w czasie środkowo- europejskiej zimy.

W drodze do toalety czekają takie niespodzianki

Swój zły nastrój postanawiamy poprawić wizytami u miśków i kangurów

Marek wśród kangurów – prawda nie fikcja literacka

Może teraz

Jakoś się nie układało pisanie ostatnio. Teraz kiedy wróciliśmy do domu może uda się coś uzupełnić. Pewnie znajdę trochę wolnego  pomiędzy szukaniem pracy,
a innymi zajęciami. Ale wracając do sedna. Po wylądowaniu w Australii pierwszego dnia czekał na nas samochód  i zaczęła się ostatnia nasza przygoda.

Dla śpiącego nie ma przeszkód

Pomiędzy jadowitymi wężami i  pająkami, które zabijają w parę sekund- i takie tam bzdury

Jest znak i…

Jest i kangur

Docieramy do jednego z  super miejsc  12 Apostołów .Formacja skalna ciągnąca się wzdłuż wybrzeża .

Australia

No  to już na miejscu i po oblocie . Na początek parę migawek.

No ciepło to tu nie jest –7 rano, w namiocie lód – nawet lokalsi się śmieją, że tak ciepło.

Koale siedzą na drzewach..

a kangury z ręki jedzą

Zakończenie NZ

Jakoś zaczynamy się ogarniać po zwiedzaniu Australii, więc pewnie uda się coś uzupełnić. Na zakończenie wyspy południowej NZ odwiedziliśmy muzeum lotnictwa – szwagier by pewnie nie wybaczył gdybyśmy je minęli.

Jest i akcent polski – pracownik muzeum zapytał nas o narodowość, a po chwili wrócił i pokazał ekspozycje poświęconej Polsce

 

Nawet Grażyna zasiadła za sterami samolotu

Ciekawy jest następny element Polski choć mocno kontrowersyjny . Jednym tchem na informacji Czerwonego Krzyża o obozach jenieckich jest napisane Niemcy Austria, Polska i nie są to obozy na terenie tylko polskie .

Można robić to samo, ale klimat lepszy

W mieście prawie przed każdym domem stoi motorówka i traktor do jej przewożenia.

Jeszce piątka jak krasnal z krasnalem i żegnamy ten chyba najdziwniejszy kraj jaki zwiedzaliśmy. Na pewno nie dziki ,zaskakujący i powalający na kolana.
Za to najbardziej uporządkowany świat na naszej drodze. Taka gigantyczna makieta szalonego modelarza . Niewiele miejsca zostawiono dzikiej przyrodzie . Przycięte, ogrodzone pomalowane. Wszędzie dojdziesz po ścieżkach, a w górach nawet po schodach. Nie znajdziesz tutaj widoków z Władcy Pierścieni , ale w wielu miejscach się zachwycisz. Jeśli NZ ma być przykładem dzikiej przyrody
to Biebrzański Park jest dzikszy od Parku Jurajskiego .

Miały być kangury, a wróciliśmy do Wolomina

Idzie jak po grudzie kończyliśmy Nową Zelandię i wylądowaliśmy w domu

Ostatnie życzenie Grażyny

Zawsze twierdziła, że zostało zobaczyć wieloryby i może umierać . Wydawało się to trochę dziwne, ale co zrobić.

Jedno jest pewne. Podróż z Grażyną jest pełna niespodzianek . Na jednym
z postojów, kiedy szykowaliśmy posiłek , zostawiłem Grażynę dosłownie
na chwileczkę . Kiedy wracałem do stolika gęba mi się uśmiechał od ucha
do ucha. Widok, który zastałem był delikatnie mówiąc pocieszny . Grażyna okrążona stadem Azjatów, którzy zadawali masą pytań i próbowali dociec
co gotujemy. Żeby sprawić Grażynie przyjemność pytali i komentowali w swoim ojczystym języku. Jak już dotarłem do stolika okazało się, że widok Grażyny
tak  nimi wstrząsnął, że złożyli ofiarę w postaci zupek i dwóch pomarańczy.
Po obowiązkowym zrobieniu sobie zdjęć z nami z grupy wyłonił się jeden z Azjatów, który stał się tłumaczem na angielski. I zaczęło się śledztwo.:
a ile w podróży , czy to żona , gdzie byliśmy . Jak usłyszeli, że jesteśmy
w podróży półtorej roku spytali czy jesteśmy bogaci . W odpowiedzi pokazałem
im naszą cebulę i puszkę tuńczyka i cała grupa zaczęła się śmiać .
I tak Grażyna w swój tajemniczy sposób zbiera datki od obywateli całego świata
w dowolnym miejscu na  ziemi.

Film z delfinami

Film z wielorybem

Ale jakie szczęście .

Pa, pa ogonkiem i daleko w głębiny

Mieliśmy szczęście, bo spotkaliśmy dwa różne wieloryby i jeden z nich należał
do gatunku będącego drugim co do wielkości na ziemi

Tańczące delfiny potrafią zachwycić

W stronę MT Cook

Przecinamy powoli wyspę w poprzek i jedziemy w stronę następnego wybrzeża .

 

Zima coraz bliżej. Rankiem na polach szron jest nie tylko na trawie, ale pokrywa również owce znane w świecie z doskonałej wełny

Grażyna wywęszyła fabrykę sera, więc musiał być obowiązkowy stop

Miały być pingwiny i są. Co prawda w oddali, ale zawsze można choć chwilę
po podziwiać

Można spokojnie pograć w kulki – wspaniale wyglądające formacje skalne . Wcześniej mieliśmy okazję podziwiać nieco mniejsze w Argentynie . Tutaj połączenie wody i wielkich kul robi dużo większe wrażenie

Czasami w Nowej Zelandii masz wrażenie, że mieszkają tu sami artyści  .
W każdej nawet małej miejscowości można spotkać lokalnego twórcę , czasami skala jest nieco większa jak tu

Koleiny raz można podziwiać organizację szlaków rowerowych