No i się udało prawie 3000 km. Przez dzikie tereny Rio Napo i Amazonki. Płynęliśmy 7 różnymi statkami przez 14 dni. Poczynając od standardowych statków transportowych , przez przemytnicze dłubanki peke-peke do barek towarowych. Biegałem za motylami w miejscu gdzie białego nie uświadczysz. Przygoda, która mogłaby urosnąć do niesłychanej opowieści o dzikich plemionach i zapomnianym świecie.W następnych wpisach postaram się tą podróż w miarę szczegółowo opisać
Już dawno nie byliśmy w mieście, które budzi tak negatywne odczucia. Niestety musieliśmy tu spędzić prawie tydzień . To tutaj postanowiliśmy pożegnać się z naszymi rowerami. W tym mieście mieści się największy port lotniczy cargo w Ameryce Łacińskiej, więc mamy nadzieję, że uda się odesłać rowery do domu. Samą wysyłkę opisze oddzielnie , bo wymaga to oddzielnego opisu szczególnie część poświęcona polskiej biurokracji.
Ale wróćmy do samej Limy. Jeśli chcecie mieć Limę w domu jest na to prosta metoda. Zaproście ilu się da znajomych , rozdajcie im trąbki i gwizdki, niech każdy gwiżdże i trąbi cały czas . Śmieci i odpadki niech rzucają na podłogę. Jak będzie ciepło to po tygodniu będzie jak w Limie.Ludność jest obsesyjnie hałaśliwa, samochody trąbią nieprzerwanie , a każdy policjant , strażnik czy ochroniarz co chwilę dmie w gwizdek ile wlezie.To jak na razie jedyne miasto gdzie na czerwonym jest bezpieczniej przechodzić przez ulice . Tylko człowiek o skłonnościach samobójczych spróbuje przechodzić na zielonym . Każdy szanujący się peruwiański kierowca uznaje przejście dla pieszych jako krainę łowów . Kopanie i walenie w samochody nic nie daje . Jest też w Limie dzielnica oderwana od ogólnego bałaganu, ale to tylko malutki fragment dla bogatych.
Taka Lima nie jest
To już pora na realizację jednego z punktów podróży . Mamy popłynąć Amazonką. Początkowo plan zakładał dużo krótszą drogę, ale plany jak to plany. Jutro ruszamy do Coca, a potem już statkami towarowymi do Manaus . Przez trzy państwa , i Amazonię . Jak nas krokodyle i piranie nie zjedzą to po dwóch tygodniach dopłyniemy do cywilizacji. Przez ten czas pewnie nie będzie z nami żadnego kontaktu. Tak więc do usłyszenia 
Z nieukrywaną radością żegnamy Boliwię. Jak na razie to najmniej przyjemny kraj na naszej trasie . Kraj częstych protestów – nawet w ostatni dzień jadąc do granicy musieliśmy się przedzierać przez drzewa położone w poprzek drogi. Ludzie mało kontaktowi i od dzieciństwa uczeni łupienia turysty. Już wizyta w pierwszym większym mieście dała do myślenia . Na targowisku stała dziewczynka lat 6 , przed sobą miała wagę, na której można się było ważyć za drobną opłatą . Przed nami ważył się lokals i dziewczynka wzięła od niego 1 Bob , kiedy spytałem się o cenę to okazało się że dwa . Dopiero po dyskusji spuściła do jednego. I tak już było przez cała Boliwię . Ceny prawnie nigdy nie ma na towarach , bo zależy od kupującego . Zakupy na targowisku to zupełnie inna sprawa. Tu cenę za kupione warzywa podaje kobieta patrząc na torebkę z warzywami, ot tak z głowy . Bułki można kupić po trzy , nie dwie , nie cztery – tylko trzy lub sześć. Jednego dnia kupisz u tej samej kobiety jogurt za 12 Bob, a już następnego usłyszysz cenę 15 Bob . Wszystko zależy od widzi misia sprzedawcy. Przed każdym zakupem trzeba się pytać o cenę , zawsze sprawdzać resztę. Kupując bilet autobusowy sprzedawcy powiedzą ci takie bzdury że strach. Oszukają co do ceny typu autobusu , godziny wyjazdu i przyjazdu. Czasami cenę przewozu roweru wołali 4 krotnie większą niż jest ogólnie przyjęta. W hostelach zawsze jest ciepła woda i internet, ale prawie nigdy ich nie znajdziesz. Co ciekawe oszukują nie tylko turystów, ale również swoich. Dla mnie to nawet nie było rozczarowanie bo spotkani wcześniej turyści dawali sygnały o mało przyjemnych Boliwijczykach. Ale po innych państwach Ameryki Południowej , gdzie ludzie byli bardzo życzliwi to co przeżyliśmy w Boliwii było bardzo przykre. Oczywiście nie wszyscy ludzie są tacy źli, ale przeważająca większość spełnia opisywane cechy.
No i stało się. Popłynęliśmy finansowo i musiałem nająć się do pracy .Dniówka koło 100 boliwianos . Robota jak robota, jakoś leci. Najgorsze jest to żucie liści koki i picie 96 procentowego spirytusu. Koledzy na szychcie są spoko . Na razie tylko łopata i pchanie wózka, ale jak się wciągnę w robotę to pozwolą mi przygotowywać ładunki wybuchowe.
Jak tylko wyjechaliśmy na drogę powiedziałam, że będzie ciężko. Widać było, że w tym regionie kierowcy kiepsko jeżdżą. Rzadko, który zostawia dość miejsca dla rowerzystów, nawet jeżeli z przeciwka nic nie jedzie.
I tak przez większość drogi jedziemy spokojnie. Przed miastem widzę jak naprzeciwko jedzie samochód osobowy. Za sobą słyszę ciężarówkę, która zamiast poczekać zaczęła mnie wyprzedzać. W osobówce kierowca mruga światłami. Uf, przejechał… ale następna zamiast odczekać jedzie za pierwszą. Dopiero teraz zauważył, że jedzie na czołowe. Odruch, gwałtowny skręt kierownicą w prawo. Sekundy, a ja leżałam na żwirowym poboczu . Już zawsze będę zakładała rękawiczki i kask, który być może mnie uratował. Pamiętam uderzenie głową i miękką wyściółkę kasku. Kierowca pojechał dalej. Kątem oka widzę jak Marek rzuca rower i biegnie mi a ratunek.
Kolano i nadgarstek w opłakanym stanie.Ręka rozerwana do mięśnia, krew cieknie strumieniami . Czuje ból w nodze i mam wrażenie że Tir po mnie przejechał.
Dzięki szybkiej interwencji Marka, który błyskawicznie oczyścił rany obyło się bez zszywania. Może daruję szczegółowy opis, ale wierzcie mi, Marek sam w domu przyszył sobie fragment palca, więc zna się na robocie. Zawsze mu zazdrościłam szybkości gojenia, ale on twierdzi, że przy jego licznych wypadkach organizm dostosował się do jego potrzeb.
Niestety owe zdarzenie przyczyniło się do przymusowej trzy dniowej przerwy na campingu. Po tygodniu rany wyglądają lepiej, ale czarna seria zdarzeń trwa…
Okazało się, że w moim rowerze ,,poszły” dwie szprychy. Następnie uszkodziły się jakieś tam pierścienie. Po drodze, po kolei, pękały dętki. U Marka dwa razy, w moim rowerze raz.
A nasz wysłużony czterdziesto-letni prymus przestał gotować. Mój pomysłowy mąż już dwa tygodnie dorabia dyszę, ze… szprychy rowerowej. To takie oczywiste.
Dodatkowe nieciekawe wiadomości z Polski nie nastrajają pozytywie.
Niech ktoś nas odczaruje, albo wypije nasze zdrowie. Może to pomoże.
Och, nie macie pojęcia jak to denerwuje jak ktoś urządza polowanie na ‘’’’białego”. W Argentynie i Chile są dwa cenniki . Tubylec – turysta. Wjazd do parku dla lokalsa 50 peso, obcy 130 peso . Camping 80 lokals ,120 obcy. Czemu nikt w Europie nie każe dopłacać do biletów tym co mają takie regulacje . Może wtedy byłoby normalnie . Kasa pokazujesz paszport i jak Argentyński to 150 % na plus – gdzie równowaga na tym świecie.
