Titikaka raz jeszcze

Po powrocie z kanionu postanawiamy pojechać na pływające wyspy . Tym razem bardziej prawdziwe niż te w Boliwii . Po stronie boliwijskiej są atrakcyjnie pływające wyspy , tyle że pływają one na plastikowych beczkach , a ludzie mieszkają na brzegu w murowanych domach. W Peru wyspy są prawdziwe , ludzie na nich mieszkają i żyją tylko dzięki turystom . Każda wyspa ma swojego wodza i skupia koło 6 rodzin . Mieszkańcy sprzedają upominki i oprowadzają turystów . Choć jest to typowe turystyczne miasteczko to naprawdę warto tu przypłynąć. Wodzu wysepki, którą odwiedziliśmy tłumaczył, że Titikaka jezioro jest w Boliwii, w Peru jest Titichacha  takie małe rozróżnienie . Wysepki są za kotwiczone , w przeciwnym wypadku wszystkie w ciągu nocy odpłynęłyby na boliwijska stronę. Z ciekawostek : na tym jeziorze nie używa się żagla mieszkańcy wolą wiosłować niż skorzystać z wiatru.

Punkt kontroli i sprzedaży biletów

W Polsce koty śpią na piecu tutaj raczej w środku

Na pożegnanie kobiety z wyspy odwaliły szopkę z śpiewaniem w różnych językach – choć głosy miały naprawdę ładne

Turyści turystami a wyprać trzeba

A oto i moja wysepka nazywa się TitiMarka na razie pusta czeka na zasiedlenie

Kanion Colca

W ramach poprawy zdrowia postanawiamy zrobić mały wypad do kanionu Colca, uważany za najgłębszy na świecie . Jest to nasz pierwszy przejazd autobusem w Peru . I od razu widać specyfikę lokalnego transportu . Już od ruszenia autobusu zaczyna się handlowy show . Pierwszy wystąpi sprzedawca cukierków na sztuki , potem sprzedawca zdrowej żywności , sprzedawca książeczek i tak jakoś podróż zleciała . Były też filmy , zgodnie z tradycja boliwijską i jak widać peruwiańską w grę wchodzą tylko filmy : z gwałtami i brutalnymi morderstwami , choć najlepiej połączenie obydwu. Obecność dzieci w autobusie niczemu nie przeszkadza . Tak więc najpierw krzyczała naga kobieta, która uciekała przed gościem z siekierą , a potem dzieci w autobusie. Widać taka tu tradycja. Po trzech przesiadkach i dwóch dniach jazdy docieramy  nad brzeg kanionu.  Jest już dość późno, bo około 14, ale i tak postanawiamy zacząć nasz trzy dniowy spacerek na dno i z powrotem . Dziś tyko zejście o 1200 m w dół . Trasa to kręta i stroma ścieżka po zboczu. Pomimo, że dno kanionu jest suche i niegościnne , idziemy do wioski o nazwie Oaza. Parę godzin schodzenia z plecakami daje się we znaki , ale udaje się nam zejść do wioski przed nocą .Wioska naprawę piękna. Prawdziwy raj . Otoczona stromymi ścianami pełna zieleni i palm.  Drewniano murowane chatki z basenami . Gdyby nie dość wysokie ceny wspaniałe miejsce na dłuższy wypoczynek. Następny dzień bardziej urozmaicony. Mamy 600 m w górę i 600 m w dół i nieco po płaskim . Następny nocleg wypada w hostelu z basenami zasilanymi z gorących źródeł . Znowu chatki z kamienia i bambusa , o tyle ciekawe, że przez ściany widać na przestrzał .Małe uatrakcyjnienie to lawiny z kamienia i piasku schodzące ze zbocza obok hostelu. Jutro tylko spacer o 1200 m do góry i ,,zdobycie” kanionu za nami.

Droga na dzień następny

Zejście w dół strome i nawet  nie widać jak dalej biegnie szlak

Nasz nocleg w Oazie

Same kaktusy

Nasza droga zejścia

Z tyłu w tle gejzery

W tym regionie kobiety mają najpiękniejsze stroje , i co ważniejsze wspaniałe wyszywane kapelusze

Tak wygląda lokalny zestaw śniadaniowy.

Arequipa

Nasz nowy artykuł

Obrazek

Witaj Peru

I tak jadąc wzdłuż brzegów jeziora Titicaca wkraczamy do następnego państwa. Jazda idzie bardzo topornie , pedałowanie na prawie 4000 m sprawia nam problemy. Podjazdy pod górkę to prawdziwa mordęga .Już w pierwszym miasteczku wpadamy na fiestę . Wygląda na to, że całe miasteczko założyło stroje i wspólnie  tańczy na placu .

No  takim pojazdem to można podróżować

Dzieci próbują rozebrać na kawałki rower Grażyny

Tutaj tak przewozi się żywe owieczki

Kobieta siedziała przy drodze i wiała zboże

Żeby nie było  wjechaliśmy rowerami na ponad 4000 m

W jednej z mijanych miejscowości ludzie wyrabiali sznurki i liny

Pożegnanie Boliwii

Z nieukrywaną radością żegnamy Boliwię. Jak na razie to najmniej  przyjemny kraj na naszej trasie . Kraj częstych protestów – nawet w ostatni dzień jadąc do granicy musieliśmy się przedzierać przez drzewa położone w poprzek drogi. Ludzie mało kontaktowi i od dzieciństwa uczeni łupienia turysty. Już wizyta w pierwszym większym mieście dała do myślenia . Na targowisku stała dziewczynka lat 6  , przed sobą miała wagę, na której można się było ważyć za drobną opłatą . Przed nami ważył się lokals i  dziewczynka wzięła od  niego 1 Bob , kiedy spytałem się o cenę to okazało się że dwa . Dopiero po dyskusji spuściła do jednego. I tak już  było przez cała Boliwię . Ceny prawnie  nigdy nie ma na towarach , bo zależy od kupującego . Zakupy na targowisku to  zupełnie inna sprawa. Tu cenę za kupione warzywa podaje kobieta patrząc na torebkę z warzywami, ot tak z głowy . Bułki można kupić po trzy , nie dwie , nie cztery – tylko trzy lub sześć. Jednego dnia kupisz u tej samej kobiety jogurt za 12 Bob, a już następnego usłyszysz cenę 15 Bob . Wszystko zależy od widzi misia sprzedawcy. Przed każdym zakupem trzeba się pytać o cenę , zawsze sprawdzać resztę. Kupując  bilet autobusowy sprzedawcy powiedzą ci takie bzdury że strach. Oszukają co do ceny typu autobusu  , godziny wyjazdu i przyjazdu. Czasami cenę przewozu roweru wołali 4 krotnie większą niż jest ogólnie przyjęta. W hostelach zawsze jest ciepła  woda i internet, ale prawie nigdy ich  nie znajdziesz. Co ciekawe oszukują nie tylko turystów, ale również swoich. Dla mnie  to nawet nie było rozczarowanie bo spotkani wcześniej turyści dawali sygnały o mało przyjemnych Boliwijczykach.  Ale po innych państwach Ameryki Południowej , gdzie ludzie byli bardzo życzliwi to co przeżyliśmy w Boliwii było bardzo przykre. Oczywiście nie wszyscy ludzie są tacy źli, ale przeważająca większość spełnia opisywane cechy.

Isla del Sol

Święta wyspa miejsce narodzenia Inkaskiego Boga. Sama wyspa położona na lazurowym jeziorze. Choć na wyspie niewiele zostało z okresu panowania Inków to sam spacer  wzdłuż wyspy jest przyjemnością .No może był by przyjemnością gdyby na trasie każde mijane miasto nie wystawiało zbuja na pobór myta.  Oficjalnie są to opłaty za utrzymanie szlaku , a tak naprawdę z inkaskiej ścieżki zostało już niewiele, a restaurowanie polega na rozbierani resztek szlaku na budulec przez mieszkańców . Oczywiście nigdzie nie ma informacji o pobieranych opłatach . Wzdłuż trasy przemarszu brak toalet, a ta która jest przy punkcie opłat jest  płatna .

Pierwsza dość autentycznie wyglądająca łódź

Stół ofiarny niestety zajęty przez handlarza

Pierwszy zbójecki posterunek

I ostatni tym razem myto bierze kobieta

Namiastka pływających wysp – na razie unoszą się na beczkach, ale liczymy na to, że jeszcze spotkamy te prawdziwe

Pokwitowanie złupienia

Nowy rok w czerwcu

Jak  w Europie tutaj Nowy Rok obchodzony jest zimą . Tyle, że zima wypada  tutaj w  czerwcu. Załapaliśmy się na tą imprezkę zupełnie przypadkiem. Już po kupieniu biletu na statek na Wyspę Słońca zobaczyliśmy plakat o imprezie ,,Sylwestrowej”. Szybko zakręciliśmy się wokół tematu, zmieniliśmy datę wypłynięcia
i szykowaliśmy się na imprezkę .

Całość imprezy zaczyna się jeszcze w nocy kiedy mieszkańcy wchodzą na pobliskie wzgórze, aby przez kamienny portal zobaczyć wchód słońca . Potem na pobliskich ruinach inkaskich można odebrać błogosławieństwo od szamana . Ale najbardziej kolorowa impreza zaczyna się później . Na plaży zbierają się wodzowie z rodzinami ubrani w stroje stylizowane na czasy inkaskie . A do brzegu na łodzi przybija główny wódz z małżonką i całą świtą . Na dziobie statku stoi szaman .

Całość z podkładem muzycznym z  głośników.

 

W trakcie imprezy w tle tradycyjnie ubrane kobiety siadały z pakunkami

Spalenie ofiary

Jak tylko zapłonęła ofiara wszyscy rzucili się na jedzenie przygotowane przez kobiety

Fota z ,,żoną” wodza

Ostatni element pojedynek procarzy – miotali pomarańczami

Copacabana

Nareszcie naprawdę fajne miasto . Choć leży na wysokości 3800m i chodzenie do sklepu pod górkę nie należy do łatwych to jest tu naprawdę przytulnie.Olbrzymie kryształowo czyste jezioro otoczone górami. I ludzie jacyś lepsi – w Boliwii relacje pomiędzy przyjezdnymi i tubylcami nie należą do przyjemnych.

Położone pomiędzy wzgórzami na ruinach inkaskiego miasta.

Czy ta muszla to nie jest wspaniały domek

Sucre po raz ostatni

Z przerwami spędziliśmy w tym mieście ponad miesiąc, ale spokojnie można by było zostać tu dłużej. Teraz ostatnia kolekcja zdjęć z tego miasta.

I nawet na ślub się załapaliśmy

A można pozytywnie wykorzystać

 

Choć w wielu sprawach Boliwia jest  mocno kulawa to wykorzystanie jednorazowych torebek doprowadzili do perfekcji