Z Rio Napo do Amazonki

Wioska w Peru ma wspaniały urok . Malutka po środku lasu deszczowego. Mała dziewczynka rankiem sprzedawała awokado. Tutaj wszyscy się znają i witają z nieznajomymi. Kiedy sączyliśmy piwo na ganku sklepu zaczepił nas lokalny dentysta i potwierdził, że los nam sprzyja . Od dwóch miesięcy żaden statek z dołu rzeki nie zawinął do portu, ale w piątek przypłynie . W końcu mamy alternatywę jak nasz Kapitan zmieni zdanie .  Jest szansa na zrobienie  trasy według planu. Normalnie statki zawijają tu 2-3 razy w miesiącu  i szansa trafienia jest dość mała, ale nam się znowu udaje . Na  razie czekamy na ranek kiedy powinien pojawić się nasz Kapitan. Teraz możemy wyskoczyć do dżungli, która otacza naszą wioskę.  Lasek faktycznie dość gęsty i mokry więc po krótkim spacerze wracamy. Rano z daleka widzimy barkę płynącą od strony Ekwadoru. To nasz kapitan zawija na przeciw legły brzeg . Jeszcze w ciągu dnia spotykamy go w wiosce i ustalamy plan naszego załadunku . Na pokład mamy się dostać w tajemnicy – podwiezie nas lokals  na swojej łódce.

No i stało się jesteśmy pasażerami barki wiozącej piwo. przed nami parę dni po Rio Napo na barce z  kapitanem, który jest jak firma handlowa.: za paliwo kupuje banany, kury, kaczki i co popadnie . Tutaj jest on jak pływająca stacja benzynowa. I choć ten transport był droższy od standardowej lanchi to to co przeżyliśmy to jest warte każdych pieniędzy. Byliśmy w wiosce pośrodku świata gdzie nawet w programach telewizyjnych nie pokazują , widzieliśmy prawdziwe życie w dopływie Amazonki. Ale nie będę obrastał w piórka to była tyko taka podwózka.przez dzikie tereny Amazonii

Nasz transport

Dziś dostaliśmy deser od kapitana – przepyszne małe banany

I wiadomo co na obiad – tu jest dzień świstaka – tylko kura, ryż i banany. I tak codziennie

Dzieci wracają ze szkoły

Rio Napo

Ach, jak się człowiek naogląda  programów w telewizji , naczyta książek to mu po głowie chodzą różne pomysły. Tak było i tym razem . Tylko czemu  jak ktoś pojedzie pomiędzy parę drzew to pisze jakby odkrył nową planetę ?

Ale to wyjaśnię przy innej okazji. Teraz pora na realizację pomysłu . Według wielu to będzie wyprawa przez najdziksze rejony ziemi , dla mnie tylko droga z większą ilością niewiadomych. Planujemy przepłynąć szmat drogi z miejscowości Coca w Ekwadorze do Manaus w Brazylii, coś około 3000 km. To dalej niż z Warszawy do Portugalii . W internecie są opisy podobnych przedsięwzięć, tylko, że tutaj wszystko jest loterią. Start.: Z Coci prawie cudem udaje się nam załapać statek do granicy. Cudem, bo z powodu fiesty na rzece wszystkie bilety wyprzedane i łapiemy się na dodatkowy kurs . Tutaj nie ma dróg. Jedyny transport to rzeka.  Ludzie, towary, paliwo wszystko pływa po rzece . Tutaj nikt nie marzy o nowym samochodzie. Prawdziwy hit to porządna łódka z potężnym silnikiem. Nasza łódź to mała menażeria . Są ludzie , zwierzęta i towary . W ciągu 8 godzin wśród śmiechu i śpiewu pasażerów dobijamy do Nuevo Rocafuerte. Teraz to już liczymy na fart . Wynajęcie łodzi do Peru jest  dla nas za drogie. Możemy liczyć na lokalsa, który łaskawie weźmie nas na swój statek. Ale najpierw nocleg . Przechodzimy wszystkie hostele w mieście. Ceny zaporowe , i do tego właściciel jednego z nich  zapewnia mnie że do niego wrócimy . Pewnie nie spotkał nikogo z Polski, bo lekko się zdziwił jak zanocowaliśmy w namiocie na przeciw kapitanatu portu. Namiot stoi, no to na miasto . Miasteczko małe ( to mało powiedziane) dwie knajpy i trzy sklepy . Knajpę minęliśmy szybko bo tylko piwo mieli , wpadamy do sklepu . Zanim  kupiliśmy piwo  facet na ganku zaczął nas częstować swoim . Co zrobić, przysiedliśmy się do niego i od piwa do piwa, słowa do słowa  załatwiliśmy sobie następny transport, który ma być do Mazan, czyli mały skok przed Iqutos. Transport na barce pełnej piwa . Termin wyjazdu rano . Poczekamy – zobaczymy .  Rankiem zwijamy namiot i czekamy. Pojawia się kapitan i pojawiają się problemy – papierów odprawy nie ma, może będą za godzinę, a może za dzień . Kapitan boi się też nas zabrać, coś o przemycie gada . Nic to. Postanawiamy poczekać .Koło drugiej znów pojawia się  kapitan i potwierdza, że dziś pewnie nie wypłynie, ale ma dla nas transport do Patoja w Peru i tam mamy na niego zaczekać . Dla mnie super. Kolejny skok do zrobienia . I tu uwaga – gdybym był boso i w telewizji to teraz napisał bym tak : Przez najdzikszy rejon świata , drewnianą dłubanką prowadzoną przez indiańskiego przemytnika odbyliśmy podróż w stylu jakim nawet trudno zobaczyć w NG . Chyba przez ostatnie miesiące zrobiłem się odporny na zdziwienia. Teraz pomiędzy Ekwadorem i Peru popłyniemy Pekepeke , małą dłubanką z przemytnikiem . Choć na oko łódka nie budzi zaufania to jest dość szybka i bardzo stabilna. Płyniemy zatrzymując się przy różnych chałupach.: a  to zostawi jakiś pakunek , a  to kupi ryby , albo załaduje na przemyt kilkaset litrów paliwa.  Kiedy dopływamy do miasta w Peru nagle dłubanka staje, a nasz kapitan zarządza przekładanie ładunku , a dokładnie przykrywa naszymi plecakami beczki z benzyną . I tak zaczynamy przygodę z przemytem i do tego jeszcze zostaje zwerbowany do wyładunku tej benzyny.

Historia pewnej torebki–Komiks

W czasie podróży okazało się, że Grażyna ma węża w kieszeni, więc o nowej torebce (które zbiera) nie chce słyszeć.

Nie pozostało mi nic innego jak zabrać się samemu za zrobienie torebki.

Tylko małpy się mocno dziwiły co ja wyprawiam

Robota nie szła, a do tego dopadł mnie leniwiec , więc z torebki nici.

Rozwiązanie Konkursu

A oto rozwiązanie konkursu :Rozwiązanie        To jest Torebka

Amazonia statkami

No i się udało prawie 3000 km. Przez dzikie tereny Rio Napo i Amazonki. Płynęliśmy 7 różnymi statkami przez 14 dni. Poczynając od standardowych statków transportowych , przez przemytnicze dłubanki peke-peke  do barek towarowych. Biegałem za motylami w miejscu gdzie białego nie uświadczysz. Przygoda, która mogłaby urosnąć do niesłychanej opowieści o dzikich plemionach i zapomnianym świecie.W następnych wpisach postaram się tą podróż w miarę szczegółowo opisać

 

 

Trasa statkami

Konkurs

Do dnia dzisiejszego nie padła prawidłowa odpowiedź . Więc z końcem tygodnia rozwiązanie.

Spóźniony artykuł o Nowym Roku

Obrazek

Quito–stolica

Jak cały Ekwador dla mnie stolica zachwycająca . Ludzie uprzejmi i pomocni . Super miejsce na odreagowanie po Boliwii i Peru. Samo miasto ma kolekcję zabytków i wyznaczony dla turystów równik. Nie znamy żadnego rytuału przekraczania równika na lądzie, więc śmiało idziemy. Co prawda GPS pokazuje, że równik jest nie co dalej , więc na wszelki wypadek idziemy  poszukać tego satelitarnego.  Nie sprawdzaliśmy czy da się ustawić jajko w pionie, bo Kolumb dawno znalazł sposób na zrobienie tego w dowolnym miejscu na ziemi.

Według GPS to tu biegnie 0

Taka latyno amerykańska kawa ze śmietaną – Kawa z mlekiem to kubek mleka i dzbanuszek kawy

Wulkan – drugie podejście

Tym razem nie spodziewamy się żadnych efektów . Dawno wygasły , zalany wodą , ale stanowi ciekawą atrakcję na prawie 4000 m. Planowaliśmy trekking po okolicznych wioskach, ale silny i zimny wiatr wybił nam to z głów.

o  Spędzimy jedną noc nad kraterem i uciekamy dalej.

Bańo czyli w poszukiwaniu wulkanu

Zawsze chciałem zobaczyć erupcję wulkanu – zobaczyć i to przeżyć . Tutaj w Ekwadorze jest dość aktywny wulkan postanawiamy odwiedzić go i poczekać chwilę może się zdecyduje. Parę dni przed naszym przyjazdem dał ładny pokaz, więc mamy małą szansę na  powtórkę. Parę dni spędzamy w miejscowość na południe od Banio, potem ruszamy do wioski pod samym wulkanem.Niestety niskie chmury i leniwość wulkanu pozbawiają nas spektaklu. Wulkan wyrzucał tylko słup dymu i popiołu ledwo widoczne przez chmury. Zaliczamy jeszcze objazd wodospadów i wizerunku Chrystusa w skale i lecimy dalej.W mieście popularny jest sok świeżo wyciskany z trzciny cukrowej i cukierki wyrabiane na ulicy . Wyrabiany  to nie właściwe słowo. Tak w zasadzie wyciągany na drewnianym kołku wbitym w futrynę sklepu.

Wyciąganie cukierków

Widoczna tylko z jednej strony – ale dość wyraźnie